आस्थाको दियो

हरि मानन्धर "विवश"

एक पटक

अतिततिर फर्किएर हेरेँ

बाटो उस्तै थियो,
मेोसम उस्तै थियो,
समय अनि,
परिस्थिति पनि उस्तै
मात्र फरक म एक्लै.....
एकान्त औँसीको रातमा
निष्पट्ट अँध्यारो थियो

तर म सलबलाई रहेको थिए,

केहि खोजिरहेको थिए,

किनकी मसँग,

थोरै मात्र पनि आशाहरू थिए,

जिन्दगीका रँगहरू
कदापि फेरिने छैनन, छैनन्......,
मलाइ थाहा थियो,
प्रकाशको खोजीमा हिडेको म
अन्धकार हटाउन

मेरो बशमा थिएन

तर
पर्खनु,
आशातित् बन्नु
मेरो भाग्यले सिकाएको थियो
हो मैले साँच्चै त्यसै गरे
भोलिको विहानीसँगै,
आशाका प्रकाशहरू लिएर आउनेछ।

त्यसैले

म जिवित लाश

मरूभूमिमा ओयसीस बनेर

अदृश्य बाँचिरहेँ,

सुन्यताका पलहरूसँगै,

नैराश्यताका पर्दा भित्र

विवशताको छाल माथि,

कालान्तर पछाडि....

धैर्यता र सहासहरूसँगै

टुक्रिएका कल्पानाहरू बटुलेर

भत्किएका सपनाहरू सजाउँदै

आस्थाका दियोहरूमा

विस्वासका तेलहरू तप्काएर
तिम्रै पर्खाइमा
फिस्स फिस्स मुस्कुराउँदै ......

हरि मानन्धर "विवश"
क्याक्मी ९, स्याङ्ग्जा (हाल इजरायल)
३० अगष्ट, २०१०